குறை நம் பார்வையில்தான்! - மன்னிப்பு கேட்க துடிக்கும் மனம்

வாசகர்களை, எழுத்தாளர்களாக, பங்களிப்பாளர்களாக மாற்றும் விகடனின் ‘My Vikatan’ முன்னெடுப்பு இது. இந்தக் கட்டுரையில் இடம்பெற்றுள்ள கருத்துகள் அனைத்தும், கட்டுரையாளரின் தனிப்பட்ட கருத்துகள். விகடன் தளத்தின் கருத்துகள் அல்ல - ஆசிரியர்

 ஒரு முறை வீட்டு பிரோக்கர் ஒருவரின் வீட்டை தேடிக்கொண்டு இருக்கும்போது தெருவின் தொடக்கத்தில் இருந்த மளிகைக்கடையில் கேட்டேன்.”வீட்டு பிரோக்கர் ‘ராமு’ அண்ணா வீடு” எங்கே என்று. மளிகை கடைக்காரர் என்னிடம் ‘‘கால் சரியா நடக்க முடியாம நடக்குற ‘ராமுவா’ “ என்றார். “எனக்கு தெரியல” என்றேன்.

அருகில் இருந்த வேறொருவர் ,”ஆமா தம்பி கால் சரியா நடக்க முடியாத ‘பிரோக்கர் ராமுதான்’ “ என்றார். நம் உடலில் கண், காது, மூக்கு, கல்லீரல், மூளை இன்னமும் பல உறுப்புகள் சேர்ந்ததுதான் நமது பூத உடல். ஆனால் இயற்கை தந்த உறுப்புகள் தாண்டி நம் உடலில் மனிதர்கள் உருவாக்கிய புது உறுப்பு இருக்கிறது ஆனால் அது எல்லாருக்கும் இருக்காது. மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கே இருக்கும். உடல் குறைகளைக்கொண்டு மாற்றுத்திறனாளிகளை  பல பெயர்கள் கொண்டு சமுதாயத்தில் நாம் அழைக்கிறோம்.

      சமுதாயத்தில் பிறர் உடல் குறைகளை நாம் அவர்களின் பெயரோடு சேர்ந்து கூப்பிடுவது வழக்கத்தில் ஒன்றாக மாறிப்போய் விட்டது .

      நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ நம் அனைவருக்கும் எளிதாக மாற்றுத்திறனாளிகளை  ஏளனம் ஏதோ வகையில் நாம் செய்துதான் விடுகிறோம். மாற்றுத்திறனாளிகளை பாவமாக பார்த்து என்னாச்சு உங்களுக்கு இந்த குறை எப்படி ஆயிற்று என்று கேட்டாலே போதும் அவர்களை நோகடிக்க.

இயக்குனர் திரு.ராம் அவர்கள் இயக்கிய ‘பேரன்பு’ திரைப்படத்தில், ’மம்முட்டி’ அவர்களின் பெண்ணிற்கு ‘தசை ஆரோக்கியின்மை’ நோயால் அவதிப்படுவார் ‘மம்முட்டி; அவர்களின் மொத்த குடும்பமும் அந்த பெண்ணை பார்க்காமல் கை விட்டுவிடும் தனியாளாக ‘மம்முட்டி’ வீட்டை விட்டு வெளியே வந்து புது வாழ்வை தேடுவார் அவர் குழந்தைக்கு.

‘பேரன்பு’ திரைப்படம் நமக்கு கற்றுத்தரும் பாடம் ‘எவ்வளவு ஆசீர்வதித்த வாழ்வை நாம் வாழ்ந்துகொண்டு இருக்கிறோம்’.

     ‘மம்முட்டி’ , ‘பேரன்பு’ படத்தில் வீட்டின் உதவி இல்லாமல் வெளி வந்தது போல் எத்தனை குழந்தைகள் சமுதாயத்தில் அவரவர் வீடுகளிலே வெறுக்கப்பட்டிருப்பர். நம் நிஜ வாழ்விலும் ‘பேரன்பு’ படத்தில் வரும் ‘மம்முட்டி’ அப்பாக்கள் ஏராளம் . 

நான் 9ஆம் வகுப்பு படிக்கும் போது எனக்கு ஆங்கில ஆசிரியர் ‘திரு.ரமேஷ்’ என்பவர் இருந்தார். அவர் எப்பொழுதும் அவரின் வலது கையை பாக்கட்டில் வைத்துக்கொண்டு ஸ்டெய்லாக வகுப்பு எடுப்பார். போர்டில் எதாவது எழுதி போட வேண்டுமானால் ஒவ்வொரு நாள் ஒவ்வொரு மாணவர்களை எழுதி போட சொல்வார்.

ஒரு நாள் பள்ளி ஆண்டு விழா முடிந்து 2 நாள் கழித்து பள்ளி பிரேயரில் ஆண்டுவிழா நிகழ்ச்சியில் நன்றாக திறமைகளை வெளிப்படுத்திய மாணவர்களுக்கும் அவர்களை வழிநடத்திய ஆசிரியர்களுக்கும் விருது வழங்கப்பட்டது. அப்போது 9ஆம் வகுப்பு மாணவர்கள் ‘டிராமா’ மாணவர்களுக்கும் அதனை வழிநடத்திய ஆசிரியர் ‘திரு.ரமேஷிக்கும்’ விருது வழங்கப்பட்டது. 

மாணவர்கள் விருது வாங்கிய பின் (Mr.Ramesh English teacher please come to stage) என்று மைக்கில் இருமுறை அழைக்கப்பட்டது , ‘திரு.ரமேஷ்’ அவர்கள் எங்கள் பக்கத்தில்தான் நின்றபடி இருந்தார் நாங்கள் அனைவரும் வியப்பாக ‘ரமேஷ்’ சாரை பார்த்தபடி இருந்தோம் , ஆனால் அவர் ஸ்டேஜுக்கு போகாமலே கீழயே இருந்தார். பிரேயர் முடிந்து ‘ரமேஷ்’ சார் பாக்கட்டில் கைவிட்டபடியே ‘பாதரிடம்’ ஏதோ பேசிக்கொண்டு இருந்தார், அப்போது ’ பாதர் ‘ ‘ரமேஷ்’ சாரின் வலது கை தோலை பிடித்தபடி மிகவும் கருணையாக ‘ரமேஷ்’ சாருக்கு ஆறுதல் கூறுவதுபோல் இருந்தது. 

   ஒரு நாள் ஆசிரியர் அரையில் ‘ரமேஷ்’ சாருக்கு டீ குடுக்க வந்த ஆயாவிடம் ஒரு விபத்தில் விரல்கள் போய் விட்டது என்று கூறிக்கொண்டு இருந்தார். அது நாள் வரையிலும் பல மாணவர்களுக்கு ‘ரமேஷ்’ சாரின் வலது கையில் விரல்கள் இல்லை என்று யாருக்கும் தெரியாது. 

         ‘ரமேஷ்’ சாருக்கு ஓரான்டில் அரசு பள்ளியில் வேலை கிடைத்து சென்றுவிட்டார் என்பதை தெரிந்துகொண்டோம். ‘ரமேஷ்’ சாருக்கு அரசு வேலை கிடைத்த கொஞ்ச நாட்கள் ஆசிரியர் அரையில் ‘ஜோவின்’ என்ற ஆசிரியர் பிற ஆசிரியர்களிடம் “ரமேஷுக்கு கை பிரச்சனை அதனால ஈசியா கவர்மன்ட் வேலை கிடச்சிருச்சு நம்ம எல்லா கை ஒடஞ்சு போற அளவுக்கு பரீட்சை எழுதறோம் ஆனா ‘ரமேஷ்’ மாறி விரல வெச்சு வேல வாங்க தைரியம் நமக்கு இல்ல” என்று கூறி சிரித்தார்.

        எனது 4 வயதில் வீட்டு திண்ணையில் ஊரில் இருந்து வந்த என்  பெரியம்மாவோடு அமர்ந்து கொண்டு இருந்தேன் அப்போது எங்கள் தெருவில் ‘சிவா’ என்று ஒரு அண்ணன் சரியாக நடக்க முடியாதவர் மெல்ல நடந்து வந்துகொண்டு இருந்தார், அந்த வயதில் மூத்தவர்கள் அனைவரையும் நான் வாடா போடா என்றுதான் கூப்பிடுவேன்.

என் வீட்டில் அதை பெரிதாக என்னை கண்டிக்கவில்லை அன்று ‘சிவா’ அண்ணாவை பார்த்து அவரின் உடல் குறையை வைத்து கிண்டல் செய்து விட்டேன் என் பெரியம்மா முன்னால் , என் பெரியம்மா வீட்டுக்குள் என்னை அழைத்து சென்று தோசை திருப்பியில் இடக்கையில் சூடு போட்டு விட்டார் “இனி யாரையும் இப்படி கிண்டல் பண்ணக்கூடாது என்று “.. அப்போது வாங்கிய சூட்டின் எரிச்சல் வலி ஆறிவிட்டது என்னுள் இப்போது வரைக்கும் ‘சிவா; அண்ணாவை அப்படி கிண்டல் செய்தது ஆறாத வலியாகவே இருக்கிறது .

       சென்ற மாதம் ஒரு டீ கடையில் டீ குடித்துக்கொண்டு இருந்தேன் அப்போது ஒருவர் அவரின் வலது கை கால் சரியாக நடக்க முடியாமல் நடந்து வந்து  மெல்ல அமர்ந்து டீ வாங்கி குடித்துக்கொண்டு இருந்தார் அவரை எங்கேயோ பார்த்தது போல் இருந்தது , அவர் அருகே சென்று நான் “சார் நீங்க டீச்சரா என்றேன்” , “ஆமாப்பா என்று” நான்கு பள்ளிக்கூடத்தின் பெயர்களை கூறினார். அவர் கூறிய நான்கு பள்ளிகளில் ஒரு பள்ளியில் நான் படித்தேன் என்றேன். 

“சார் உங்க பேரு ‘ஜோவின்’ சாரா  என்றேன். “ஆமா தம்பி நீங்களும் அந்த பள்ளிக்கூடம்தானா சந்தோஷம் பேசுனதுக்கு வீட்ல எல்லாரையும் கேட்டதா சொல்லுங்க, என் பொண்னு பக்கத்தில எனக்கு காத்திட்டு இருக்கா நான் கிளம்பனும்” என்று கூறிவிட்டு கை,கால்களை இழுத்துக்கொண்டே நடந்து சென்றார். ‘ஜோவின்’ சார் வலது கை கால்கள் அவ்வாறு எப்படி ஆனது என்று ஒரு நிமிடம் நான் யோசித்தபோது மின்னல் போல் என் மனதில் என் பள்ளியில் கை விரல்கள் இல்லாமல் இருந்த ‘ரமேஷ்’ சாருக்கு அரசு வேலை கிடைத்ததை ‘ரமேஷ்’சாரின் உடல் குறையை வைத்து கிண்டல் செய்து கொண்டு இருந்தார் ‘ஜோவின்’ சார் அந்த நிகழ்வு என் மனதில் மின்னல் போல் வந்து போனது.

  இயற்கை எவ்வளவு நேர்மையானது நாம் செய்யும் எல்லா செயல்களுக்கும் எதிர் வினை ஆற்றியபடியே இருக்கிறது. நான் அறியாத வயதில் கால் சரியாக நடக்க முடியாத ‘சிவா’அண்ணாவை கிண்டல் செய்ததற்கு இயற்கை என்னை பெரிதளவு தண்டிக்கவில்லை என் பெரியம்மாவிடம் சூடு வாங்கியது மட்டுமின்றி அதே ஆண்டு வண்டியில் காலை விட்டு 2மாதம் நான் நடக்க முடியாமல் இருந்தேன். ஆனால் ‘ஜோவின்’ சாருக்கு வலது புறம் மொத்தமாக செயல் இழந்து போனது. 

         எனது வண்டி ஒரு முறை பைபாஸில் ரிப்பேர் ஆகி சர்வீஸ் செய்ய ஆட்கள் கிடைக்காமல் திருமணத்தின் போது  பெண்ணின் கையை பிடித்து அக்னிகுண்டத்தை சுத்துவதுபோல் , எனது வண்டியை பிடித்து கொண்டு அக்னிநட்சத்திர வெயிலில் ஒரு நாள் நடந்தே என் வீடு வர நேர்ந்தது , அப்போதிலிருந்து தினமும் எங்காயாவது செல்லும் முன் வண்டியில் என் பழைய வீட்டு தெருவில் ஒரு ரவ்ன்ட் போவது வழக்கம் , நான் சின்ன வயதில் கிண்டல் செய்த ‘சிவா’ அண்ணாவை இப்போது பார்த்து மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் என்று தோன்றியது  , அங்கு ‘சிவா’ அண்ணாவை பார்க்கவில்லை வீடு மாற்றி சென்று விட்டார் , என் பழைய தெருவில் யாருக்கும் ‘சிவா’ அண்ணா இப்போது எங்கே இருக்கிறார் என்று தெரியவில்லை. ‘சிவா’ அண்ணாவை பார்த்து அவரை கிண்டல் செய்ததற்கு மன்னிப்பு கேட்கும் வரை என் மனக்குறை நீங்காது.