``வாசிப்பு ஒருவனின் வாழ்க்கையையே மாற்றி விடும்" - ஒரு புத்தகக்கடைக்காரரின் கதை பகுதி - 20

ஒரு புத்தகம் - அதாவது, வாசிப்பு ஒருவனின் வாழ்க்கையையே மாற்றிவிடும் என்பது மால்கம் X அவர்களின் பிரபலமான முத்திரைச் சொல்.

தேசிய நினைவு ஆஃப்ரிக்க புத்தகக் கடை கறுப்பர்களிடம் விடுதலை உணர்வையும், உரிமைகளை அடையும் வேட்கையையும் துளிர்விடச் செய்தது என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இருக்கமுடியாது. மழை அனைவருக்குமானது; புத்தகமும் அப்படித்தான். லூயிஸ் மிஷாவ் நடத்திய புத்தகக் கடை வெள்ளையர்களிடம் நேர்மறையான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியதா? இந்தக் கேள்வி ரொம்ப நேரத்துக்கு முன்பே என் உள்ளத்தில் உதித்துவிட்டது. நேர்காணலின் இறுதியில் இந்தக் கேள்வி மிகப் பொருத்தமாக இருக்கும் என இப்போது கேட்டேன்.

“வாடிக்கையாளர்களே தங்களுக்கு தேவையான புத்தங்களை வாங்கிக் கொள்ளும் கடையாக, வெறுமனே ஓர் அங்காடியாக என்னுடைய கடை செயல்படவில்லை. வாசிப்பை ஒரு கவின் கலையாகக் கருதி எந்தெந்த புத்தகங்களைப் படிக்கலாம் என ஆலோசனை கூறும் மையமாக அது செயல்பட்டது. இன்னொரு பக்கம் விற்பனை என்பதைத் தாண்டி ஒரு நூலகமாகவும் என்னுடைய கடை செயல்பட்டது. எழுத்தாளர்கள், வரலாற்றாய்வாளர்கள், வாசகர்கள் தங்களுக்குள் கருத்துக்களை பரிமாறிக் கொள்ளும் விவாதக் களமாகவும் செயல்பட்டது. பள்ளி, கல்லூரி மாணவர்களுக்கான பயிற்சி பட்டறை எனப் பல அவதாரம் எடுத்தது. 

“குறிப்பாக கறுப்பினம் தொடர்பாக ஆய்வு செய்பவர்கள் என்னுடைய கடையை தவிர்த்து விட்டு அவர்களுடைய ஆய்வை முழுமை செய்துவிட முடியாது என்று சொல்லுமளவுக்கு ஏராளமான தலைப்புகளில் புத்தகங்கள் என்னுடைய கடையில் குவிந்திருந்தன. அரிதான புத்தகங்களை நான் வைத்திருந்தேன். என்னிடம் இல்லாத புத்தகங்கள் வேறு எங்கும் கிடைக்காது என்று வாசகர்கள் உண்மையாகவே நம்பினர். இது என் மீதான அவர்களின் நம்பிக்கையை பிரதிபலித்தது.”

சற்று இடைவெளி விட்டார். புத்தகக் கடையின் வெற்றிக் கதையைத் தொடரும் போதெல்லாம் அவருடைய முகத்தில் ஒரு பூரிப்பு பிரகாசித்தது. அம்மா விரும்பியது போல, அண்ணன் லைட்ஃபுட் மிஷாவ் கர்த்தரின் ஊழியத்தில் ஆழ்ந்து புகழ் பெற்றார். ஒருவேளை அம்மா தற்போது உயிரோடு இருந்திருந்தால், தேசிய நினைவு ஆஃப்ரிக்க புத்தகக் கடைக்காக மிஷாவ்வை அவர் உச்சி முகர்ந்திருப்பார் என நான் நினைத்துக் கொண்டு, மிஷாவ்வின் பதிலை தொடரச் சொன்னேன்.

“அதேபோல வியாபார ரீதியாகவும் வெற்றிகரமான நிறுவனமாக தேசிய நினைவு ஆஃப்ரிக்க புத்தகக் கடை வெற்றிக் கொடி நாட்டியதையும் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டும். எழுத்தாளர்கள் என்னுடைய கடையில் தாங்கள் எழுதிய புத்தகம் இருப்பதை பெருமையாகக் கருதினர். அமெரிக்கா முழுவதும் உள்ள பதிப்பகங்கள் என்னுடைய கடையில் தங்களின் பதிப்பக புத்தகங்களை வைத்து விற்பனை செய்ய போட்டி போட்டன.

“கறுப்பர்களுக்கு மட்டுமல்ல வெள்ளையர்களுக்கும் தேவையான கடையாகத்தான் என்னுடைய புத்தகக்கடை இருந்தது. ஒருமுறை கல்லூரி மாணவர்களுடன் ஒரு பேராசிரியர் எங்கள் கடைக்கு வந்தார். அனைவரும் வெள்ளையர்கள். கடைக்குப் பின்புறமுள்ள நூலக அறைக்கு அவர்களை அழைத்துச் சென்று உரையாடினேன்.

“வெள்ளையர்களான நீங்கள் எல்லோரும் எங்களை, கெட்டோ என்றழைக்கப்படக் கூடிய சேரியில் எறிந்து விட்டு கறுப்பர்களை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டதாக நம்பிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். அதாவது, உங்களை விட்டும் தூரமாக எங்களை வாழச் செய்துவிட்டதாக நம்பிக் கொண்டிருந்தீர்கள். ஆனால், நாங்கள் அனைத்து நகரங்களைச் சுற்றிலும் இப்போது விரவி வசித்து வருகிறோம். இது எப்படியிருக்கிறது என்றால், கோட்டை ஒன்றில் வசிப்பவர் சில எலும்புகளையும் ரொட்டித் துண்டுகளையும் ஜன்னலுக்கு வெளியே எறிந்துவிட்டு, அதனை விட்டும் தூர இருப்பதாக நம்புகிறார். ஆனால், அந்த எலும்புகளும், ரொட்டித் துண்டுகளும் கரப்பான்பூச்சி வடிவில் இப்போது கோட்டைக்குள் புகுந்து அதன் உரிமையாளரை துன்பப்படுத்துகிறது. நாங்கள் சேரியிலேயே இருப்போம் என நினைத்தீர்கள், ஆனால் இப்போது எல்லாப் பகுதிகளிலும் வசிக்கிறோம்.”

“சேரியில் வசிக்கும் கறுப்பர்களைப் பற்றி அறிந்து கொள்வதற்காக அவர்கள் என்னுடைய கடைக்கு வந்திருந்தனர். கறுப்பர்களைப் பற்றிய வெள்ளையர்களின் உளவியலை அப்பட்டமாக போட்டு உடைக்கவும், அவர்கள் கூனிக் குறுகி நின்றனர். கறுப்பர்களின் அவல வாழ்க்கையை அவர்களிடம் உணர்வுப் பூர்வமாக விளக்கினேன்.

“நாங்கள் இப்போது என்ன செய்ய வேண்டும்?” வெள்ளை மாணவர்கள் உண்மையான அக்கறையோடு வினவினர்.

“எப்போதுமே இந்தக் கேள்வியை வெள்ளையர்களிடமிருந்து எதிர் கொண்டிருக்கிறேன். நீங்கள் கெட்டோவுக்கு உதவ விரும்புகிறீர்களா? வீட்டிற்குச் சென்று உங்களுடைய ஆடம்பரமான ஆடைகளைக் களைந்து, ஒரு துடைப்பத்தை எடுத்துக்கொண்டு, சமூகத்தில் இறங்கி, கறுப்பர்களின் வீடுகளைச் சுத்தம் செய்ய அவர்களுக்கு உதவி, நீங்கள் நேர்மையானவர் என்பதை நிரூபியுங்கள்;

அதாவது கறுப்பர்களில் ஒருவராக நீங்கள் மாறி நேர்மையானவர் என்பதை நிரூபியுங்கள். நாங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும் என்ற கேள்வியில் அர்த்தம் இருப்பதாக நான் நினைக்கவில்லை. ஒரு தனி நபராக நீங்கள் என்ன செய்யப் போகிறீர்கள் என்பதில்தான் மாற்றம் அடங்கி இருக்கிறது.”

“இந்த உரையாடல் அந்த வெள்ளையர்களிடம் நிச்சயம் ஏதாவது செய்திருக்கும். என்னுடைய புத்தகக் கடை ஹார்லெம் நகரத்தின் அனைத்து இன மக்களுக்கான சொத்து எனச் சொல்லலாம். ஆமாம், அசாதரணமான காலங்களில்கூட என்னுடைய கடைக்கு எந்த பாதிப்பும் ஏற்பட்டது கிடையாது. எதைச் சொல்கிறேன் என உங்களுக்குப் புரிகிறதா இவா?”

எதைச் சொல்கிறார்? திடீரென கேட்டதும் எனக்குப் பிடிபடவில்லை. தெரியவில்லை என உதட்டைப் பிதுக்கினேன்.

“மார்ட்டின் லூதர் கிங் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டபோது இந்தப் பகுதியில் பெரிய கலவரம் மூண்டது. பக்கத்து கடைகளில் கொள்ளையடித்தவர்கள் என்னுடைய கடையை பத்திரமாக விட்டுவிட்டார்கள். புத்தகக் கடையில் என்ன இருக்கப் போகிறது என்ற கிண்டல் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும் என் கடைக்கு சின்ன சேதாரத்தைக்கூட கலவரக்காரர்கள் உண்டாக்கவில்லை.

கடையின் மதிப்பை அவர்கள் விளங்கி வைத்திருந்தனர். அவ்வளவு ஏன்? இந்தப் பகுதியில் உள்ள போதைக்கு அடிமையானவர்கள்கூட, ‘மிஷாவ்’க்கு பாதுகாவலர்கள்தான்...” சொல்லி விட்டு மிஷாவ் சிரிக்கவும், “ஆமாம்... அவர்களுக்கு தேவைப்படும் போது பணம் கொடுத்து உதவுவார்” என பெட்டியும் சேர்ந்துகொண்டு சிரித்தார்.

ஹார்லெம் நகரின் சமூகச் சூழலோடு மிகக் கச்சிதமாக பொருந்திப் போன ஒரு வியாபார நிறுவனமாக மாறி இருந்ததாலேயே, அந்த நகரத்தின் ஓர் அடையாளமாகவும் ஆகிப் போனது தேசிய நினைவு ஆஃப்ரிக்க புத்தகக் கடை எனப் புரிந்து கொண்டேன். அப்படி இருக்கையில் அந்தப் புத்தகக் கடை அதிகார வர்க்கத்தின் கண்களை உறுத்தியதில் வியப்பில்லை.

- பக்கங்கள் புரளும்