மாணவா்கள் சாதி, மத வேறுபாடின்றி பழக வேண்டும்: திருவண்ணாமலை ஆட்சியா் அறிவுறுத்தல்
''அவங்க பணத்துக்காக வெட்டுனாங்க; அதனால மன்னிச்சுட்டேன்'' - ஹீரோ ஆஃப் பல்லாவரம் எப்படியிருக்கிறார்?
Admin
- 3 days ago
2003, மே 27-ம் தேதி. வீட்டு வாசலில் அமர்ந்துகொண்டு பேப்பர் படித்தபடி காபி குடித்துக்கொண்டிருந்தவரிடம் 'நீ தானா சந்தானம்' என்று கேட்கிறார்கள் சிலர்.
அவர் `ஆமாம்' என்று தலையாட்டும்போதே முதுகுக்குப் பின்னால் வைத்திருந்த கத்தியை உருவி சரமாரியாக வெட்டுகிறார்கள். அவர்களிடமிருந்து உயிரைக் காப்பாற்றிக்கொள்வதற்காக வீட்டின் மாடியை நோக்கி அலறியபடி ஓடுகிறார் சந்தானம். அவருடைய அலறல் சத்தம் கேட்டு சமையற்கட்டுக்குள் இருந்த அவரின் மனைவி ஓடி வருகிறார். இருவருடைய அலறல் சத்தத்தையும் கேட்டு அக்கம் பக்கத்து வீட்டில் இருப்பவர்கள் ஓடி வர, சந்தானத்தை வெட்டிய ரவுடிக்கும்பல் ஓடி விடுகிறது. 'குரோம்பேட்டை அரசு ஆஸ்பத்திரி ஊழல், வீரராகவன் ஏரி ஆக்கிரமிப்பு விவகாரம், போலி ஆவின் பால் பாக்கெட் விவகாரம்னு இப்போ நான் எதிர்த்து நிக்கிற எந்தப் பிரச்னை என்னை வீடு தேடி வந்து வெட்டியிருக்கு' என்று யோசித்தபடியே தரையில் சரிகிறார் சந்தானம்.
சமூக ஆர்வலர் சந்தானம்:
குரோம்பேட்டை ஏரியாவில் சமூக ஆர்வலர் சந்தானத்தைத் தெரியாதவர்களே இருக்க முடியாது. தெருவில் இருக்கிற பள்ளம், மழை நீர் தேங்கியிருத்தல் ஆகியவற்றில் இருந்து ஏரி ஆக்கிரமிப்பு வரைக்கும் அந்தப் பகுதியில் இவர் எதிர்த்து நியாயம் கேட்காத பிரச்னைகளே இல்லை எனலாம். 2000-ல் பணி ஓய்வுபெற்றவர் அதன்பிறகு இன்னமும் உத்வேகமாக சமூகப்பணிகளில் ஈடுபட ஆரம்பித்தார். அதன்விளைவுதான், வீடு தேடி வந்த கொலை கும்பல். அவருக்கு போன் செய்து, 'எப்படியிருக்கிறீர்கள் சந்தானம் சார்' என்றோம்.
''ஐ யம் 87 நாட் அவுட்'' என்று சிரித்தவர், தன்னுடைய பர்சனல், சமூக சேவை என அனைத்தையும் பகிர ஆரம்பித்தார்.
சிறுவயது வாழ்க்கை:
''என்னோட சொந்த ஊர் திருவண்ணாமலை மாவட்டம், வந்தாவாசிக்கு பக்கத்துல இருக்கிற மூடுர் கிராமம். என் அப்பாவுக்கு ஒரு கை கிடையாது. அவரோட சொற்ப வருமானத்துலதான் வாழ்க்கை. வீட்டைச்சுற்றி காற்கறிப்போட்டு, பசு வளர்த்துன்னு எங்கம்மாவும் ஒரு கை கொடுத்தாங்க. அம்மா ரேஷன் அரிசி வாங்கிட்டு வந்தாதான் சாப்பாடே. அந்தளவுக்கு கஷ்டப்பட்ட குடும்பத்துல பிறந்தேன். அதனால, பத்தாவதுக்கு மேல படிக்க முடியல. அண்ணன் மும்பையில வேலைபார்த்துட்டு இருந்ததால, 1956-ல நானும் மும்பைக்கு வேலைபார்க்க போயிட்டேன். அப்போ அரை டிக்கெட் 12 ரூபா. என் கையில செலவுக்கு 2 ரூபா கொடுத்து எங்கம்மா மும்பைக்கு அனுப்பி வெச்சாங்க. 18 வயசாகுற வரைக்கும் சீயக்காப்பொடி, மிளகாய்ப்பொடி பாக்கெட் போட்டுக் கொடுக்கிற வேலைபார்த்தேன். அதுல ஒரு கஸ்டமர் அட்டாமிக் எனர்ஜியில பர்சனல் ஆஃபீஸரா இருந்தார். 'நீ ரொம்ப ஸ்மார்ட்டா இருக்கே. என்ன படிச்சிருக்கே'ன்னு கேட்டாரு. பத்தாவதுன்னு சொன்னேன். 'அட்டாமிக் எனர்ஜியில வேலை சேர்றியா'ன்னு கேட்டாரு. சரின்னு சொன்னேன். 'வர்ற திங்கட்கிழமை எங்க ஆஃபீஸ்ல ஒரு எக்ஸாம் வைப்போம். வந்து எழுது'ன்னு சொன்னார். ஆனா, அப்போ எனக்கு இங்கிலீஷும் சரியா தெரியாது, தமிழும் தெரியாது, இந்தியும் தெரியாது. பால் தாக்கரேவோட 'The Free Press Journal'ஐ தினமும் எங்க அண்ணன் படிக்க சொல்வார். அதைபடிச்சிதான் கொஞ்சம் கொஞ்சமா இங்கிலீஷ் கத்துக்கிட்டேன். அட்டாமிக் எனர்ஜி எக்ஸாம்ல உன்னோட ட்ரெயின் ட்ராவல் எக்ஸ்பீரியன்ஸ் பத்தி எழுதுன்னு கேட்டிருந்தாங்க. தப்பும் தவறுமா இங்கிலீஷ்ல எப்படியோ எழுதிட்டு வந்தேன். என்னோட கையெழுத்து ரொம்ப நல்லாயிருக்கும். அங்க எனக்கு வேலை கிடைச்சிடுச்சு. ஓர் இத்தாலி ஆர்க்கிடெக்ட் கிட்ட உதவியாளரா என்னை அப்பாயின்மென்ட் பண்ணாங்க. நான் சொல்றது அவருக்குப் புரியாது; அவர் சொல்றது எனக்குப் புரியாது. சைகையிலேயே எங்க வேலை ஓடுச்சு.
அண்ணாவுக்கு அனுப்பிய 16 கடிதம்:
இங்க மூன்றரை வருஷம் வேலை பார்த்தேன். சம்பளம் ரொம்ப ரொம்ப குறைவா இருந்ததால, ஒரு தனியார் பெயின்ட் கம்பெனியில வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். இங்க ரெண்டு வருஷம் வேலைபார்த்தேன். இங்க வேலைக்கு சேர்ந்த பிறகுதான் நான் செருப்பே போட ஆரம்பிச்சேன். அந்த கம்பெனியில இருந்த தமிழர் ஒருத்தர் சென்னையில சொந்த பிசினஸ் ஆரம்பிக்க விரும்பினாரு. அவருக்கு என்னோட வேலை ரொம்ப பிடிச்சதால என்னையும் 'சென்னைக்கு வர்றியா'ன்னு கூப்பிட்டார். சரின்னு வந்துட்டேன். ஆனா, அவரோட பிசினஸ் பிக்கப் ஆகாததால, தண்டையார்பேட்டையில இருந்த பிரிட்டிஷ் கம்பெனியில எக்ஸாம் எழுதி பாஸாகி அங்க வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். 38 வருஷம் இந்த கம்பெனியிலதான் வேலைபார்த்தேன். சேர்ந்த ஆறாவது மாசமே யூனியன்ல சேர்ந்துட்டேன். ஒரு வருஷத்துல படிப்படியா யூனியன் பொறுப்புகள்ல இடம்பெற ஆரம்பிச்சேன்.
1964-ல எனக்கு கல்யாணமாச்சு. எங்க இனத்துல திருஷ்டி பட்டுடும்னு கல்யாணத்தப்போ போட்டோ கூட எடுக்க மாட்டாங்க. அப்போ அவளுக்கு 17 வயசுதான். எனக்கு 26. 1968-ல அவளோட நகை, நட்டையெல்லாம் வெச்சு 3,300 ரூபாய்க்கு குரோம்பேட்டையில ஒரு நிலம் வாங்கினேன். அப்போ தங்கம் சவரன் 120 ரூபா தான். நான் நிலம் வாங்கியிருந்த ஏரியாவுல அரசாங்க ஹாஸ்பிட்டல் கட்டணும்னு அந்த நிலத்தை அரசு கையகப்படுத்தப்போறதா சொல்லப்பட்டுச்சு. நான் விடலையே. அப்போ பேரறிஞர் அண்ணா தான் சி.எம்.மா இருந்தார். அண்ணாவுக்கு தொடந்து 16 ரிஜிஸ்டர் போஸ்ட் அனுப்பினேன். ஒவ்வொரு லெட்டர்லேயும் இது முதல் ரிமைண்டர், இது இரண்டாவது ரிமைண்டர்னு குறிப்பிட்டு அனுப்புவேன். நான் அனுப்பின 16-வது லெட்டர் அண்ணாவோட பார்வைக்குப் போயிடுச்சு. என்னை தலைமை செயலகத்துக்கு வர சொல்லி போன் வர, ஆஃபீஸ்ல இருந்து அலறியடிச்சிட்டு ஓடினேன். அண்ணாவைப் பார்த்ததும் சல்யூட் அடிச்சேன். உட்காருன்னு சொன்னவர், 'தம்பி நீ 16 லெட்டர் போடுற அளவுக்கா என் கவர்ன்மென்ட் இருக்கு'ன்னு கேட்டவர், என் பிரச்னையை ஏற்கெனவே சரி செஞ்சுட்டுதையும் சொன்னார். இந்தப் பிரச்னையாலதான் நான் ஒரு பெட்டிஷன் எப்படி எழுதணும்னு கத்துக்கிட்டேன்.
1969-ல வாங்கின நிலத்துல வீடு கட்டி குரோம்பேட்டைக்கு குடிவந்தேன். 'எந்த வசதியும் இல்லாத இந்த ஏரியாவுல போய் வீடு வாங்கியிருக்கியே'ன்னு எங்கம்மா ரொம்ப வருத்தப்பட்டாங்க. அத்தனை வசதியையும் வரவழைக்கிறேன்மா சொல்லிட்டு, தண்ணி, கரன்ட்னு எல்லா வசதிகளையும் மனு எழுதிப்போட்டு வரவழைச்சேன். கூடவே, பத்திரிகைகள்ல சமூகத்துல நடக்கிற அநியாயங்களையும், நடக்க வேண்டிய நல்ல விஷயங்களையும் எழுத ஆரம்பிச்சேன். குரோம்பேட்டை பிரிட்ஜ் வேணும்னு பெட்டிஷன் எழுதுவேன். அது வரலைன்னா, வர தாமதமானா போராட்டம் நடத்துவேன். மீடியாக்கள் எனக்கு சப்போர்ட் செய்ய ஆரம்பித்தன. அடுத்ததா தகவல் அறியும் உரிமை சட்டத்தையும் பயன்படுத்தி பல விஷயங்களையும் வெளிக்கொண்டு வந்தேன். அதுல கான்ட்ராவர்ஸியா ஏதாவது தகவல்கள் கிடைச்சா உடனே அதை பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்பிடுவேன். இதுல அரசியல் கட்சிகளுக்கு எதிரா தகவல்களை கண்டுபிடிச்சு வெளியிட்டேன்னா கொலை மிரட்டல் எல்லாம் வரும். இதுல வீரராகவன் ஏரி ஆக்கிரமிப்பை எதிர்த்தப்போ தான் வீட்டுக்கே வந்து வெட்டினாங்க'' என்றவர், அந்த நாளை விவரிக்க ஆரம்பித்தார்.
தொடர்ந்த கொலை முயற்சி:
''நான் வெட்டுப்பட்டு தரையில கிடக்கிறப்போ, எல்லாரும் வேடிக்கை பார்த்தாங்க. அக்கம் பக்கத்துல இருக்கிறவங்க எல்லாம் 'இவனுக்கு ஏன் ஊர்வம்பு'ன்னு என் காதுபடவே சொன்னாங்க. நீ என்ன காந்தியா, ஊர் உன் தலைமேலதான் ஓடுதான்னு பேசினாங்க. அவங்களுக்காகவும் சேர்த்துதான் நான் குரல் எழுப்பினேன், மனு கொடுத்தேன், போராட்டம் நடத்தினேன்னு அவங்களுக்குத் தெரியலை. யாரோ காசு கொடுத்து அவனுங்களை அனுப்பி வெச்சிருக்காங்க. அதனால, வெட்டினவங்களை மன்னிச்சுட்டேன். வேற யாராவது இப்படி வெட்டுப்பட்டிருந்தா மறுபடியும் சமூக சேவை செய்யுறதுக்கு வந்திருப்பாங்களான்னு தெரியாது. ஆனா, நான் வந்தேன். இந்த வெட்டுக்கத்தி சம்பவத்துக்கு முன்னாடியும் மூணு தடவை என்னை கொலை பண்ண முயற்சி செஞ்சிருக்காங்க. ஒருமுறை கட்டை எடுத்துட்டு விரட்டினாங்க. அந்தப்பக்கம் வந்துக்கிட்டிருந்த பஸ்ல ஏறி தப்பிச்சுட்டேன்.
ஆரம்பத்துல என் வீட்டம்மா ரொம்ப பயந்தாங்க. அப்புறம் இவரு இப்படித்தான் புரிஞ்சுக்கிட்டாங்க. எனக்கு ஒரு பொண்ணு. ரெண்டு பையன். நம்ம அப்பா நமக்கு புண்ணியம்தான் சேர்த்து வைக்கிறார்னு பசங்களுக்கு புரிஞ்சிட்டதால, ரிஸ்க் எடுக்காம பண்ணுப்பான்னு சொல்லிட்டானுங்க. நாம நேர்மையா இருந்தா, தப்பு செய்யுறது யாரா இருந்தாலும் கேள்வி கேக்கலாம்; எதிர்க்கலாம்'' என்கிற குரோம்பேட்டை சந்தானம், தன்னுடைய சமூகப்பணிகளுக்காக இதுவரை 2 ஆயிரம் மனுக்கள் எழுதியிருக்கிறார். தகவல் அறியும் சட்டம் வழியே மக்களுக்குத் தேவையான 1700-க்கும் தகவல்களை பெற்றுத் தந்திருக்கிறார். ஏரி ஆக்கிரமிப்பு அகற்றக்கோரி, அடிப்படை வசதி வேண்டி என 200-க்கும் மேற்பட்ட போராட்டங்கள் செய்திருக்கிறார். தன்னுடைய இந்த சேவைகளுக்காக சேவா ரத்னா, எம்.எஸ். சுவாமிநாதன் டாடா விருது, மூதறிஞர் ராஜாஜி விருது, ஹீரோ ஆஃப் பல்லாவரம், மணல் கொள்ளையர்களால் தாக்கப்பட்ட காவல்துறையினரை மீட்டு மருத்துவமனையில் சேர்த்ததற்காக இருமுறை காவல்துறையின் விருது என இதுவரை 25 மேற்பட்ட விருதுகளையும் பெற்றிருக்கிறார் சந்தானம். சிறந்த சமூக சேவருக்கான விருதை சென்ற ஆண்டு சுதந்திர தினத்தில் செங்கல்பட்டு மாவட்ட ஆட்சியர் சான்றிதழ் அளித்து கௌரவித்திருக்கிறார்.
100 வயது வரை சேவை புரிய வாழ்த்துகள் சார்!
Junior Vikatan-ன் பிரத்யேக Whatsapp Group...
இணைவதற்கு இங்கே க்ளிக் செய்யவும்...https://bit.ly/46c3KEk
வணக்கம்,
BIG BREAKINGS முதல்... அரசியல், சமூகம், க்ரைம், சினிமா என அனைத்து ஏரியாக்களின் அசராத அப்டேட்ஸ், ஆழமான கட்டுரைகள்.
